Northland deel 2

Een beetje later dan beloofd maar we hadden enkele dagen geen internet maar bij deze: papa en Winne, ik heb een kiwi gezien :-D

Voor de rest volgt er later iets meer uitleg, haha! Ik moet eerst iets recht zetten uit de vorige blog, voor er enkele harten stil gaan staan… Dat huwelijksaanzoek van Steven was een grapje hé! We zijn niet echt verloofd hoor :-D

Nu dit rechtgezet is, kan ik aan ons verhaal beginnen :-D ons verhaal begint met een trip naar de Abbey caves! Dit zijn grotten ter hoogte van Whangarei waar je door kan gaan wandelen. Op zich heel cool want je wandelt lange stukken door (ijskoud) water. Meestal werden alleen onze voeten nat maar soms moest je er tot in je middel in om verder te kunnen. Alé, ikke dan toch, Steven maar tot aan zijn knieën! Frisjes!! De grot zelf was heel mooi, allerlei stalagmieten en stalactieten,’ limestone’ rotsen en kleine watervalletjes.. Maar het mooiste van al waren de gloeiwormen! Als je je petzl’s (die had je echt wel nodig in die donkere grot) uit deed, werden de muren verlicht door allerlei kleine wormpjes! Super mooi! Op bepaalde plaatsen leek het alsof je een Melkweg boven je had! De eindzaal was ook geweldig! Een diepere poel in een soort grotje waar gigantische veel glimwormpjes bij elkaar zaten! Super! Was echt een heel coole ervaring! Pech voor jullie, maar een foto nemen lukte echt niet!

De volgende dag zijn we naar Waipoua forest gereden waar we een camping vonden ver weg van de beschaving in het midden van het bos. Onze eerste ervaring met een DOC-camping. De camping was niet bewaakt en in de keuken hing een bladje met de vermelding ‘please pay your fee’ :-D maw, schrijf uzelf in het registerboek en betaal aub de kosten :-D die kosten waren echt bijna niets dus we hebben die netjes betaald, hebben onszelf een plaatsje gezocht en zijn een wandeling gaan maken.
Deze was een voorbereiding op de echte wandeling die nacht! Normaalgezien hadden we een georganiseerde tocht waarbij je samen met een gids op zoek ging naar een kiwi. Die hebben we maar snel afgezegd toen we hoorden hoe veel volk (12man!!) er mee ging en toen we besefte dat we zo’n wandeling perfect zelf konden maken!
Dus, die avond om half 9, tegen zonsondergang hebben we onze petzl’s in een rugzak gesmeten, ons dik aangekleed en zijn we op zoektocht vertrokken. Jammer genoeg waren we niet de enige met dat idee dus het bos liep vol met mensen, de ene al iets serieuzer op zoek als de andere.
Na een half uurtje rondlopen hadden we geluk. Een vader met zoon stonden met hun lichtje in de bossen te schijnen en deden het teken dat we stil moesten zijn. Uiteraard bleven we staan om mee te kijken. Op nog geen meter van ons hoorde we een gescharrel door de bladeren. Helaas was het een zeer dicht begroeid stuk en konden we hem (achteraf bleek het een jonge zij) niet goed zien. Toen zij op nog geen halve meter van ons vandaan was, scheen de vader even met zijn lamp recht op de kiwi waardoor ik een snelle glimp opving. Man, dan staat je hart toch even stil hoor :-D helaas bleef hij bewegen met zijn lampje en bleef de kiwi verder scharrelen waardoor we hem niet meer terug vonden. Even voor de duidelijkheid, wij schenen niet zelf omdat wij alleen onze petzl’s bij hadden en zij rode lichtjes, wat veel beter is voor de kiwi (minder licht om hem van zijn bezigheden af te leiden). Steven heeft haar enkel gehoord. We waren dan ook heel teleurgesteld toen er enkele luidruchtige mensen langs kwamen en de kiwi de andere kant op begon te scharrelen :-) Maar ik denk dat dit een ervaring was die niet veel mensen mogen meemaken aangezien de kiwi heel schichtig is en met uitsterven bedreigd :) we gaan het in ieder geval nog proberen op andere plaatsen, best spannend, zo op zoektocht gaan in een donker bos :-D
Dat bos was trouwens op zich al heel mooi ’s nachts! Ook hier zaten overal glimwormpjes die stukken van het bos oplichtte. Bizar als je aan het wandelen bent en ineens een stukje licht ziet ergens diep in het bos :D zelfs een beetje eng de eerste keer maar heel mooi eens je beseft wat het is :-D

Ook de volgende camping was de moeite waard om te vermelden! We kwamen na een lange en enge weg door de Waitakere range (een bos bij Auckland) in een baai omringd door zeer groene bossen, Whatipu. In deze baai was niets anders dan een zwart strand, veel groen en een camping. Meer niet! Steven noemde het een Jurrasic parc-baai :-D hier hebben we de nacht doorgebracht in onze Fillmore, die af en toe zelfs wiebelde van de windstoten :-D
De volgende morgen zijn we na lang twijfelen (het was echt niet zo’n best weer) vertrokken op onze eerste echt wandeltrack. Een 4uur durende wandeling, op en neer, over de beboste bergen rond de baai. Wij hebben ze gedaan in 3uur maar moet eerlijk toegeven dat ik steendood was :-)
Was wel een heel leuke wandeling. We hebben 4 keer een klein riviertje over moeten steken (ze kennen hier geen bruggetjes :D) en hebben het grootste deel tussen palmbomen of boomvarens (varens maar dan zo groot als bomen :)) gewandeld. Op bepaalde stukken moesten we klimmen of afdalen over rotsen en dan weer een smal pad enorm steil omhoog… maar het uitzicht op de eerste top was echt de moeite waard! Het was er heel winderig maar wel héél mooi! Ook de tweede top was knap maar voor het grootste deel hetzelfde als de eerste! Ze zeggen dat wandelen in Nieuw-Zeeland altijd een beetje een avontuur is, wel, nu snap ik waarom! Puur genieten!

Die avond waren we alweer aan de andere kant van het eiland, in Waihi, waar we de volgende ochtend een lange wandeling rond een enorm diepe en grote goudmijn zouden gaan maken. Het was echter belachelijk slecht weer dus we zijn enkel tot daar gewandeld om eens een kijkje te nemen en dan snel terug in de auto gaan schuilen. Onderweg kwamen we een gigantische mijnwagen tegen, die Guy noemde :-D (stond er op). De mijn zelf was best indrukwekkend! Een gigantische put in het midden van het dorp! Maar door het slechte weer zag je er maar heel weinig van, best jammer :-)

Nu staan we aan een baai bij Tauranga geparkeerd (op camping uiteraard, wij zijn (nu nog) braaf). Helaas kunnen we niet van het uitzicht genieten aangezien het al heel de dag pijpenstelen regent! Aan al degene die ik zon gestuurd heb, ik wil ze terug!!

Enkele leuke weetjes:
- in plaats van zelfmoordkonijntjes, hebben ze hier in Nieuw-Zeeland zelfmoordvogels. Deze vogels zitten overal in Nieuw-Zeeland op de weg en gaan amper opzij als je voorbij gereden komt. Wij noemde ze altijd ‘de domme vogels’. Nu blijkt dat deze vogels Indian nogwa noemen, toeval?
- het kan aan de andere kant van de wereld even hard regenen als in België zelf
- een kiwi is verbazingwekkend groot en maken enorm veel lawaai
- er zijn Nieuw-Zeelanders die speciaal op vakantie gaan naar afgelegen campings om kiwi’s te zoeken, overdag hangen ze rond en ’s avonds halen ze hun gigantische rode lampen boven en trekken ze het bos in!
- we hebben een nieuw spel ontwikkeld: auto’s sparen. Omdat onze Fillmore niet zo snel is bergop, verzamelen we wel eens een rij auto’s achter ons. Momenteel staat het record op 8 :-D
- de naalden van bepaalde naaldbomen groeien hier omhoog. Steven zijn uitleg: das toch logisch, we zijn aan de andere kant van de wereld dus eigenlijk hangen die…